Dziś pragnę się z Państwem podzielić przypadkiem nastoletniej Pacjentki, która do gabinetu periodontologa została skierowana przez ortodontę, przed przystąpieniem do leczenia ortodontycznego. Dlaczego? Zapraszam do lektury.
Na pierwszym zdjęciu widoczny jest przypadek trzynastoletniej Pacjentki, która zgłosiła się do gabinetu z powodu bardzo płytkiego przedsionka w obrębie siekaczy dolnych, połączonego z brakiem dziąsła zrogowaciałego i syndromem pociągania.
Na pierwszym zdjęciu widać jak płytki jest ten przedsionek. Na nagraniu zaś można zobaczyć, że każdy ruch wargi dolnej powoduje odciąganie dziąsła od zębów 31 i 41.
Na trzecim zdjęciu widoczny jest stan po wykonanym zabiegu przeszczepu dziąsła z podniebienia. Był to przeszczep nabłonkowy. Celem zabiegu była korekta syndromu pociągania, jak i jednoczasowa augmentacja, czyli stworzenie dziąsła zrogowaciałego, którego całkowicie brakowało w obrębie zębów 31 i 41, a także zwiększenie ilości tego dziąsła przy zębach 32 i 42.
Pacjentka miała również problem w obrębie wędzidełka wargi górnej, gdzie było widać nieprawidłowy przyczep. Z tego powodu jednoczasowo wykonano również zabieg korekty wędzidełka wargi górnej.
Na czwartym zdjęciu możecie Państwo dostrzec stan po korekcie wędzidełka wargi górnej. Warto nadmienić, że korektę tego wędzidełka należało wykonać bardzo dokładnie, czyli wyciąć je nie tylko korygując jego przyczep, ale również wycinając włókna, które często penetrują między siekaczami górnymi, ponieważ to one mogły utrudniać zamknięcie szpary, która u tej Pacjentki znajduje się między zębem 11 i 21.
Pacjentka została skierowana na zabieg przez lekarza ortodontę, który przygotowywał się do leczenia ortodontycznego. Dzięki dobrej współpracy z lekarzem periodontologiem, zwrócił on uwagę na problem zarówno z wędzidełkiem, jak i z płytkim przedsionkiem, gdzie znajdował się stan zapalny przy zębach 31 i 41. Dopiero po wykonaniu procedur periodontologicznych, czyli korekcie wędzidełka i przeszczepie tkanki miękkiej (czyli przeszczepie dziąsłowym w obrębie dolnych siekaczy), Pacjentka będzie mogła podjąć leczenie ortodontyczne.
Bardzo ważnym jest, by zachować właśnie taki algorytm działania: najpierw wykonać procedury periodontologiczne, a następnie procedury ortodontyczne, ponieważ niezabezpieczenie w odpowiedni sposób tkanki miękkiej powoduje często powstawanie m.in. mnogich recesji dziąsłowych po leczeniu ortodontycznym. Ponadto może utrudniać na przykład zamknięcie szpary między siekaczami górnymi w sytuacji, gdy taka występuje przed leczeniem ortodontycznym.
dr Jacek Żurek – specjalista periodontolog
